Περιγραφή
Το γνώριμο χτύπημα της μεγάλης καμπάνας του Αϊ- Νικόλα, σημάδι πως ήρθε η ώρα για το σχολειό, βρήκε τους πιο πολλούς από μας στο δρόμο. Τα ρολόγια κείνη την εποχή σπάνιζαν, ιδιαίτερα στα γύρω χωριά, αλλά κι όσοι τα ‘χαν δεν εμπιστεύονταν τη “φωνή” τους. Ο δάσκαλος είχε ένα μεγάλο ρολόι, του το ‘χε φέρει πεσκέσι ένας ναυτικός απ’ το Κάρντιφ, αγγάρευε λοιπόν το Γιάννη, που ‘μενε δίπλα του, να χτυπάει την καμπάνα, πρωινιάτικο κάλεσμα στο μαθητικό προσκλητήριο.
Σχεδόν όλοι φορούσαμε τα “καλά” μας. Καθαρά κοντά παντελονάκια με ευδιάκριτα μπαλώματα και τιράντες, πουκαμισάκια, συνήθως σε μπλε απόχρωση, να ταιριάζουν με τα χρώματα της μισοσκισμένης σημαίας που κυμάτιζε στο κοντάρι δίπλα στη μεγάλη αυλόπορτα του σχολειού. Στα παπούτσια, που δύσκολα χωρούσαν τα φουσκωμένα από την τετράμηνη ξυπολυσιά πόδια μας, φιγουράριζαν καινούργια κορδόνια και σόλες με πέταλα, που τα χτυπούσαμε στις πέτρες του χωματόδρομου, έτσι για να διαφέρουμε από κείνους που φόραγαν τσαρουχοπέδιλα από κομμένη ρόδα αυτοκινήτου και δυο σειρές κιτρινόσπαγκο στο κουτουπιέ.
Σελίδες 216
