Περιγραφή
Κάθε φορά που κατεβαίνω στο εργαστήριο με τους μεγάλους λαμπτήρες που κρέμονται, απειλητικά, από την οροφή, το λιγοστό αέρα που, με δυσκολία περνά απ’ τα στενάχωρα παράθυρα και το μοναχικό και λερωμένο καβαλέττο που στέκει, άναυδο, σε μια γωνιά, σα να κοιτά, στο δάπεδο, τα σκορπισμένα μου χαρτιά: εκείνα τα χαρτιά με τις χιλιάδες εγγραφές του χρώματος που μοιάζουν με σημάδια μυστικά και με πορείες ατελείωτες σ’ ένα μεγάλο χάρτη – νυχτερινό και ακατανόητο – νιώθω σαν ένα είδος ενόχου: ενόχου καφκικών προδιαγραφών ή κατασκόπου παλαιάς σχολής που οδηγείται οικειοθελώς σε κάποιο χώρο ανάκρισης: σε μια αίθουσα βασανιστηρίων όπου οφείλει να ομολογήσει όχι μόνο αυτά που ξέρει αλλά και κείνα που δεν έμαθε ποτέ.
Αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται, χρόνια τώρα ο προσωπικός μου ανακριτής είναι ο πιο τυραννικός κι επίμονος ανακριτής που ξέρω. Μου ζητάει, κάθε φορά, να τα ομολογήσω όλα.
Επειδή όμως, αυτό είναι αδύνατο, η ανάκριση συνεχίζεται.
(Νίκος Χουλιαράς, Σεπτέμβριος 1994, από την έκδοση)
Σελίδες 176
ISBN 960-211-186-0
