Περιγραφή
Βράδυ Μεγάλης Πέμπτης στο Αγιονόρος
Βραδιάζει στην ερημία των αιώνων,
ο φανοστάτης ανάβει στο πικρό
καλντιρίμι τα δυο χαμένα σου μάτια.
Σε θυμούμαι κι ακούω φωνές, σπασμένα
γυαλιά, κάποτε βαρύτιμα και τώρα
λεπίδια που κόβουν, λάμες που σφάζουν.
Σε ποια μονοπάτια παραδέρνεις
θάλασσα, θάλασσα δική μου, πως μπόρεσες,
πως χώρεσες σ’αστραφτερά κλουβιά;
Έκοψε ο καιρός σα χαλασμένο γάλα,
στο στήθος γκρεμίζονται φωτεινές κάμαρες
όπου πολύχρωμα πουλιά, φτερωτές μουσικές,
ηδονικά αρώματα πλαντάζουν κι εσύ
γεμάτη αίματα βγαίνεις απ’ τα χαλάσματα
κι εγώ απαρηγόρητος ψάλτης, τεφρός ιερέας,
τραβάω καρφιά απ’το σώμα της ερημίας –
βράδυ Μεγάλης Πέμπτης, ο ατέρμων του Σταυρού.
(Γραφή πάνω στο νερό, 2001)
Σελίδες 54
