Περιγραφή
Πέρασαν 158 χρόνια από τότε που ξέσπασε η Επανάσταση του Εικοσιένα και 136 από τις 3 του Σεπτέμβρη του 1843, που διώχτηκαν τα Βαυαρικά στρατεύματα κατοχής κι έγινε σύνταγμα. Χύσαμε για τη λευτεριά μας ποτάμι αίμα. Αναστήσαμε, στα χρόνια του τελευταίου πολέμου, ένα νέο ’21. Σταθήκαμε στην πρώτη έπαλξη στον αγώνα για τον πολιτισμό. Πολεμήσαμε ως την ανάσταση και τη νίκη. Και λευτεριά δε γνωρίσαμε. Όπως και τότε, έπειτα από το ’21, έτσι και τώρα, οι ίδιες σκοτεινές δυνάμεις μεταχειρίζουνται τα ίδια μέσα, για να μας κάνουν είλωτες. Κι όλα αυτά γίνουνται – τι υποκρισία – στ’ όνομα μιας ψεύτικης λευτεριάς. Τα ωραία λόγια είναι εύκολα, σημασία όμως έχουνε μονάχα οι πράξεις. Την απάντηση στους αυτόκλητους αυτούς προστάτες μας, που η αγάπη τους και το ενδιαφέρον τους είναι τόσο θανάσιμα, μας τη δίνει ο Μακρυγιάννης: «Κατατρέχετε μια χούφτα Έλληνες και δεν τους αφήνετε να ζήσουν κι αυτήνοι ήσυχοι στην κοινωνία των άλλων κρατών. . . Εσείς οι χριστιανοί πιάνετε ένα αθώο παιδί, ένα ορφανό, το χαροκαμένο αυτόνε τόπο, όπου γύρευε η τυραγνία να του πάρει τη ζωή και τώρα εσείς, οι φιλάνθρωποι, το ξαναπάτε πάλι στη δικαιοσύνη του τύραγνου. . . Θα τους δείξουμε όμως ποιων απόγονοι είμαστε, τι μονέδα χρυσή έλαβαν αυτήνοι από κείνους τους προγόνους και τι κάλπικο δάνειο δώσαν σ’ εμάς».
(Δημήτρης Φωτιάδης,από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σελίδες 608
